#Dwadzieścia cztery.

#Maja

Siedząc w gdańsko-sopockiej Ergo Arenie zdecydowanie wiedziałaś dlaczego tam właśnie się znajdowałaś. Za każdym razem atmosfera panująca na hali robiła na tobie piorunujące wrażenie. Z resztą kto potrafiłby przejść obojętnie wokół tak fenomenalnej atmosfery towarzyszącej każdemu meczowi reprezentacji Polski w siatkówce? To co się działo w trakcie niemal każdego meczu to była zupełna bajka. Widać było, że ci ludzie żyli tym sportem i reagowali równie emocjonalnie na zdarzenia z boiska co sami zawodnicy. Choć może nie byłaś ekspertem to doskonale wiedziałaś, że gra reprezentacji nie należała do najlepszych. Mieli oni problemy z pokonaniem zdecydowanie niżej notowanych Turków z którymi ostatecznie rozprawili się w czterech setach tak samo jak ze Słowakami osładzając sobie porażkę z reprezentacją Francji w tym samym stosunku, przez co musieli grać baraże do ćwierćfinałów i to nie byle z kim, bo z odwiecznym przeciwnikiem jakim byli Bułgarzy.

 -Nie denerwuj się tak kochana, chłopaki dadzą radę.-rzuca Iga widząc twoje podenerwowanie

 -Obyś miała rację bo nie przeżyję kolejnego zawału.-odpowiadasz ze śmiechem z wielką uwaga przyglądając się rozgrzewce, a zwłaszcza panu z numerem trzynastym na plecach, który zebrał sporą liczbę pochwał za swoją grę w meczach poprzednich. Po kilku minutach rozgrzewka dobiegła końca i nadszedł czas na hymn. Nie było na hali kibica, który nie wstałby ze swojego miejsca i nie odśpiewał acapella wraz z zawodnikami Mazurka Dąbrowskiego. Odśpiewany przez kilkanaście tysięcy gardeł robił naprawdę piorunujące wrażenie. Tak samo jak wspaniały doping jakim kibice obdarzali swoich zawodników. Pierwsze dwa sety polscy siatkarze rozegrali wręcz koncertowo pewnie pokonując przeciwników. Brakowało im tylko i aż jednego seta do upragnionego zwycięstwa. Wtedy coś się zacięło i Bułgarzy przypomnieli sobie o tym jak się gra. W czwartym secie byliśmy o włos od wygranej, niestety zabrakło nam szczęścia i wszystkich zgromadzonych w hali czekał tie-break. W nim prowadziliśmy już wydawać się mogło dość wysoko, ale nie potrafiliśmy wykorzystać tego do końca. Było to jeden z najbardziej zaciętych setów  tego spotkania. Nikt wtedy nie siedział spokojnie na swoim miejscu. Wszyscy bez wyjątku wstali ze swoich miejsc i zdzierali gardło byle tylko wspomóc swoją reprezentację. Piłka meczowa dla Bułgarów przy stanie 17:16. Drzyzga rozgrywa do Kurka, wydawać się mogło pewniaka, ten jednak nie kończy ataku z szóstej strefy i za wszelką cenę starając się nie popełnić błędu przejścia linii środkowej niestety popełnia go i przegrywamy. Całą halę spowija cisza i głęboka rozpacz zmieszana z niedowierzaniem w to co właśnie się stało. Nie potrafiłaś patrzeć na tych chłopaków bez żadnych emocji, nie mogłaś patrzeć spokojnie na Michała siedzącego na boisku ze łzami w oczach. Choć to nie była twoja porażka, czułaś się jakby właśnie tak było. Dopiero po dłuższej chwili podeszłaś do band reklamowych. Kiedy szatyn spojrzał na ciebie tym swoim smutnym wzrokiem twoje serce pękło na tysiące drobnych kawałeczków. Po chwili stał przed tobą przytulając cię do siebie jak małą dziewczynkę. Żadne z was nic nie mówiło, w tej sytuacji wszelkie słowa zdawały się być absolutnie zbędne. Staliście tuląc się do siebie bez żadnego słowa przez dłuższą chwilę.

 -Michał..-odzywasz się

 -Nic nie mów.-kręci głową- Przegraliśmy to jak najwięksi frajerzy. Nie jesteśmy nawet w ćwierćfinale.-mówi ściszonym głosem

 -Tak bardzo mi przykro.-mówisz czując łzy napływające do oczy co z pewnością jest po części winą hormonów buzujących w twoim wnętrzu

 -Nie płacz, przecież to ja przegrałem, nie ty.-unosi twój podbródek ku górze

 -Ale tak właśnie się czuję.-odpowiadasz mu- I co teraz?

 -Teraz wracam do Jastrzębia i zaczynam przygotowania do sezonu. Trzeba o tym jak najszybciej zapomnieć.-wzrusza beznamiętnie ramionami

 -Nienawidzę widzieć cię takiego smutnego.

 -A ja nie cierpię tak przegrywać.-krzywi się- Trzeba jakoś żyć, to nie koniec świata. Chyba.

 -Za rok wszystkim pokażecie. –nikle się uśmiechasz

 -Innej opcji nie widzę.-mówi zakładając kosmyk twoich włosów za ucho- Uciekaj bo jutro czeka cię długa droga i musisz się wyspać.

 -Pewien jesteś?-pytasz

 -Pewnie, że bym wolał wrócić razem z tobą, ale to będzie długa noc.-wzdycha- Mamy z chłopakami parę spraw do obgadania, z resztą wrócę dopiero pojutrze.

 -W takim razie do pojutrze?

 -Do pojutrze.-odpowiada z cienieniem uśmiechu po czym długo się żegnacie i rozchodzicie każde w swoją stronę. Przesypiasz kilka godzin, a gdy nad ranem coś wyrywa cię ze snu nie pozwala ci już zmrużyć oka nawet przez krótką chwilę. Chcąc nie chcąc zwlekasz się z łóżka i choć powtórnie twój stan daje o sobie znać w postaci złego samopoczucia wrzucasz do walizki resztę rzeczy po czym ją domykasz. Po chwili opuszczasz zajmowany przez siebie pokój i zmierzasz ku windzie przy której spotykasz Igę z Michałem. Schodzicie wspólnie na śniadanie na którym wmuszasz w siebie większe ilości posiłku niż masz ostatnimi czasy w zwyczaju by nie wzbudzić podejrzeń Igi. Chciałeś jej powiedzieć, aczkolwiek wolałaś żeby to Michał był pierwszą osobą dowiadującą się o twoim błogosławionym stanie. Po skonsumowaniu śniadania ruszacie w podróż, która trochę się przedłuża przez niesamowite korki spowodowane masą polskich kibiców opuszczających tak jak wy Trójmiasto. Po ponad siedmiu godzinach wreszcie docieracie do Jastrzębia. Gdy tylko wchodzisz do waszego wspólnego mieszkania wrzucasz rzeczy do pralki i wygodnie rozkładasz się na łóżku. Gdy przysypiasz ktoś zaczyna dobijać się do drzwi. Nie mając zielonego pojęcia kto to może być wędrujesz ku nim.

 -A pani to?-rzuca brunetka stojąca przed nią

 -To chyba ja powinnam o to pytać.-mówisz zakładając ręce

 -Pomyliłam mieszkania?

 -Zależy kogo pani szuka.

 -Michał?

 -Będzie dopiero jutro.-odpowiadasz ze stoickim spokojem- Czemu zawdzięczam sobie tą wizytę?

 -A kim pani jest żeby o to pytać?-pyta z wyraźną kpiną w głosie- Sprzątaczce nie muszę się spowiadać.

 -Sprzątaczce?-prychasz- A pani jest kim, akwizytorką z firmy reklamującej fastfood'y?-pytasz uszczypliwie nie wiedząc nawet skąd nagle w tobie znalazły się pokłady uszczypliwości

 -Złotko, ty chyba nie wiesz kim ja jestem.-prycha

 -I szczerze mówiąc mało mnie to interesuje.- Może dowiem się, że jesteś narzeczoną?

 -Na pewno jestem bliższą mu osobą aniżeli ty.

 -Polemizowałabym.-mówisz- Jak mniemam jesteś Monika i zostawiłaś go ponad rok temu dla jakiegoś nadzianego kolegi z pracy, więc nie rozumiem dlaczego tu jesteś.

 -Dziwię się, że Michał jest z kimś takim.-mówi z pogardą

 -Dziwie się, że był z kimś takim jak ty.-mierzysz ją wzrokiem

 -A jednak i to dobrych parę lat i przykro mi skarbie, ale długo tu nie zabawisz.

 -Grozisz mi?-śmiejesz się

 -Nie, ja cię uprzedzam.-odpowiada ze sztucznym uśmieszkiem

 -Dziękuję za te dobre rady i ostrzeżenia, ale jakby to ująć, mam je gdzieś.-odpowiadasz po czym trzaskasz drzwiami tuż przed jej nosem. Chciałabyś zobaczyć jej minę raz jeszcze. W tym momencie zdecydowanie wyszła z ciebie dawna Maja, której pozostałości wciąż w tobie siedziały i czekały na ujawnienie. Po dłuższej chwili bicia się sama ze sobą wreszcie sięgnęłaś po telefon i umówiłaś się na wizytę do ginekologa. W zasadzie nie bałaś się już jej. Wszystkie znaki na niebie i ziemi niezbicie wskazywały na to, że byłaś w ciąży, dlatego wizyta ta była jedynie formalnością.

 -To już prawie trzeci miesiąc.-rzuca pani ginekolog patrząc na ekran

 -Jak to możliwe, że do tej pory nie było żadnych oznak tego, że jestem w ciąży?

 -Ciąża to indywidualna sprawa każdej kobiety i każda przechodzi ją inaczej.-odpowiada pani doktor- Nie wygląda pani na uradowana jak większość przyszłych mam.

 -Bo zupełnie nie planowałam ciąży, zwłaszcza teraz.-odpowiadasz

 -Chyba nie chce pani jej usunąć?-pyta prosto z mostu

 -Nie, choć w pierwszej chwili przeszło mi to przez myśl.-wzdychasz- Choć nie planowałam zostania matką, nie umiałabym chyba sobie spojrzeć w twarz po czymś takim.

 -Macierzyństwo to jeden z najpiękniejszych okresów życiu kobiety, proszę mi wierzyć.-uśmiecha się.

Po kilku minutach rozmowy z lekarką dostajesz wszelkie zalecenia oraz witaminy jakie masz przyjmować i umawiasz się na kolejną wizytę. Wychodzisz z gabinetu ze zdjęciem usg w ręku. Pod wpływem impulsu dotykasz swojego brzucha i zaczyna ogarniać cię panika. Nie z powodu przyszłego macierzyństwa choć tego się bałaś równie mocno, ale z tego, że okropnie obawiasz się jak tą ‘radosną’ nowinę zareaguje przyszły tata. Kiedy wracasz do mieszkania w korytarzu już stoją walizki. Bierzesz głęboki oddech. Wiesz, że musisz mu to powiedzieć, prędzej czy później.

 -Nie spodziewałem się, że będę pierwszy.-uśmiecha się po czym obejmuje cie i skrada całusa- Okej?

 -Chyba musimy porozmawiać.-odpowiadasz mu

 -Mam się bać?

 -Nie wiem.-przygryzasz wargę z nerwów

 -O co chodzi?-pyta spoglądając na ciebie wyczekująco

 -Nie mam pojęcia jak ci to powiedzieć ,więc powiem najprościej jak potrafię.-wzdychasz głęboko- Jestem… w ciąży.

 -W czym jesteś?!-rzuca niemal natychmiast zupełnie zszokowany po czym wstaje z zajmowanego miejsca i nerwowo przeczesuje dłonią włosy- To pewne?

 -Byłam u lekarza.-odpowiadasz cicho spuszczając wzrok

 -Kurwa mać!-podnosi ton głosu- Majka, znamy się kurwa pięć minut, jaka ciąża?!

 -Sama sobie w nią nie zaszłam!-nie wytrzymujesz i również podnosisz ton głosu

 -Kurwa, przecież mówiłaś, że bierzesz tabletki?!

 -I co z tego, że brałam!-krzyczysz

 -Ja pierdole, myślisz, że marzyłem o zostaniu ojcem? Przecież my się praktycznie nie znamy!

 -A myślisz, że ja sobie zaplanowałam tą ciążę? Że chciałam zostać matką w tym momencie?!-patrzysz na niego ze łzami w oczach

 -Przecie to jest jakiś pierdolony żart.-kręci głową

 -A myślisz, że ja skacze z radości? Nawet nigdy nie planowałam mieć dzieci!

 -Nie wierzę kurwa w to co się dzieje.-patrzy na ciebie tak jak nie patrzył nigdy, jakby miał ochotę co najmniej zabić cie wzrokiem

 -Wy faceci jesteście pierwsi do zaliczenia, ale oczywiście jak przyjdzie co do czego to umywacie ręce, pierdolone dupki!-rzucasz wściekła

 -Nie jest gotowy na to żeby zostać kurwa ojcem!

 -Wy nigdy nie jesteście!-rzucasz-Zajebiście, w takim razie ja i moje dziecko nie będziemy ci zajmować dłużej czasu.-rzucasz wściekła po czym zgarniając po drodze kurtkę trzaskasz z całych sił drzwiami. Czujesz jak łzy spływają strumieniami po twoich policzkach. Siadasz na parkowej ławce i przyciągasz do siebie kolana. Szlochasz zanosząc się przy tym żałośnie. Masz gdzieś mijających cię przy tym ludzi patrzących z politowaniem. Dopiero po dłuższej chwili ocierasz łzy i idziesz przed siebie. Nie bardzo wiesz co masz ze sobą uczynić, więc idziesz do jedynej osoby, którą masz ochotę widzieć w tym momencie.

 -Boże Majuś, co się stało?-pyta Iga zupełnie zszokowana twoim widokiem

 -Wszystko się spieprzyło.-pociągasz nosem, a przyjaciółka zaprasza cię do środka i niemal natychmiast przytula do siebie.

 -Co się dzieje?

 -Iga.. ja jestem.. w ciąży.-z trudem wyrzucasz z siebie po czym powtórnie wybuchasz cichym płaczem, a przyjaciółka powtórnie przytula cię do siebie pozwalając wypłakać się w ramie. Kompletnie nie masz pojęcia co zrobić z tym wszystkim. A przede wszystkim co zrobić ze swoim własnym życiem.

#Iga:

Totalnie zadziwił cię widok Majki stojącej w twoich drzwiach w godzinach wieczornych. Już nie mówiąc o fakcie, że jej policzki pokrywała mieszanka łez i tuszu do rzęs. Nie zwlekając zaprosiłaś ją do środka, gdzie rozkleiła się kompletnie. Z nóg zwaliła cię informacja o jej... ciąży.

- Kubiak, prawda? - zapytałaś cicho, na co przyjaciółka pokiwała głową. Przytuliłaś ją, próbując nie wyobrażać sobie faceta brunetki w konwulsjach bólu. Nie podobało ci się to, jak ją potraktował i miałaś ochotę mu coś zrobić. Minęło kilka minut zanim Wójcik choć trochę się uspokoiła i była w stanie opowiedzieć ci całą sytuację.

- Przepraszam, że przychodzę o tej porze, ale naprawdę nie wiedziałam co ze sobą zrobić. - powiedziała z rozpaczą w głosie.

- Daj spokój, zawsze jesteś tu mile widziana. Możesz zostać na noc, jeśli nie chcesz tam wracać. - odparłaś ciepłym tonem. Serce krajało ci się na widok przyjaciółki w takim stanie.

- Nie chcę przeszkadzać tobie i Łasko. - westchnęła.

- Michał jest w Gliwicach, gra jutro i pojutrze sparing, także wróci za trzy dni. - odpowiedziałaś. - To jak, powiesz mi co się wydarzyło, Majuś? - zagadnęłaś ją.

- Ja po prostu sama nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Przepraszam, że nie powiedziałam ci od razu o ciąży, ale... nie wypadało mi.

- Przestań, nie rozmawiajmy o tym. Życie toczy się dalej i tyle. - przygryzłaś wargę, zawzięcie mrugając oczami. - Mów, co się wydarzyło.

- Musiałam mu powiedzieć. Przecież nie mogłam tego przed nim ukrywać... No to powiedziałam. Zareagował, jakbym sama ze sobą zaszła w tą ciążę. Krzyczał, przeklinał, zachowywał się, jak gdyby moja osoba nic dla niego nie znaczyła i traktował nasz związek jak przelotną znajomość. Nie spodziewałam się tego po nim. Wiesz co, Iga? Wszyscy faceci są tacy sami i jestem głupia, bo dałam się nabrać w prawdziwy związek. - wylewa swoje żale, a ty cierpliwie ją wysłuchujesz. Ta sytuacja bardzo ci nie pasowała i byłaś wprost wściekła na amanta Wójcik. Może i nie należał do szczególnie przez ciebie lubianych, ale nie spodziewałaś się po nim czegoś takiego.

- Dupek. Cholerny z niego dupek. Niech ja go tylko spotkam... - ukazałaś swoje zdenerwowanie w dość kulturalny sposób, bowiem w głębi siebie określiłaś Kubiaka troszeczkę innymi epitetami.

- To nie wszystko. Wiesz, kto mnie dzisiaj odwiedził? Jego była! Tego to się naprawdę nie spodziewałam, zwłaszcza, że przyszła jak do siebie. Nie mam pojęcia czego chciała od Kubiaka, bo wpadła wtedy, jak jeszcze go nie było. Jeśli okaże się, że oni mieli ze sobą jakiś kontakt... - kręci głową ze złością. - Ja już sama nie wiem co ja mam robić, Iga. Wszystko układało się tak świetnie, a teraz przyszło to... i się popsuło. - ściszyła głos i spojrzała na ciebie ze smutkiem.

- Na pewno nie rezygnuj od razu. Może po prostu to syndrom zszokowanego tatusia? - próbowałaś jakoś ocieplić tą sytuację, ale było naprawdę ciężko. - A tak serio, to chyba powinnaś trochę poczekać. Nie sądzę, aby on już cię skreślił. Myślę, że po prostu się tego nie spodziewał. Nie chcę go tłumaczyć, bo przy wypowiadaniu jego nazwiska nóż mi się otwiera w kieszeni, ale może faktycznie tak jest? Przecież nagle nie zmienił swoich uczuć do ciebie, Majuś... - dodajesz jej otuchy. Wójcik przeciera oczy i uśmiecha się smutno.

- Iga, nie widziałaś go. Wyglądał, jakby miał mnie zaraz sam wyrzucić z mieszkania. Potraktował to maleństwo jak jakieś zło największe. Ja też się tego nie spodziewałam, ba! miałam przez chwilę myśli niezbyt dobre, ale przecież sama sobie tego dziecka nie zrobiłam! Dlaczego to wszystko jest takie trudne... - westchnęła.

- Daj mu czas. Niech się z tym prześpi. Niech zatęskni. Niech się nad tym po prostu zastanowi, bo powiedział parę słów za dużo. Możesz przecież u mnie zostać. - dotykasz jej ramienia, a ona z pewnością wciąż przywoływała kłótnię z Kubiakiem w myślach, bo oczy miała zaszklone. Przytuliłaś ją jeszcze raz. - Będzie dobrze, zobaczysz kochana.

- Dziękuję ci za wszystko, Iguś. - odpowiada i ociera pojedyncze łzy.

- Od tego jestem, moja droga. Właściwie to chciałam ci zaproponować wieczór przy winie, bo Łasko ma tu zachomikowane naprawdę niezłe pokłady włoskich trunków.  Jednak zważając na twój stan błogosławiony myślę, że wystarczy nam herbatka. Z cytryną, ewentualnie. - uśmiechasz się ciepło i wpadasz do kuchni. - Co powiesz na malinową? Mam też zieloną, gruszkową, truskawkową, ooo, nawet meliskę, kochana! Co wybierasz? - wołasz z pomieszczenia.

- Ja naprawdę nie wiem, skąd ty czerpiesz tą energię, pani Łasko.  - odpowiada z delikatnym uśmiechem. Parskasz śmiechem, słysząc te ostatnie dwa słowa.

- Ktoś kiedyś mi powiedział, że czasem trzeba dotknąć dna, by móc wzbić się w górę i zaznać szczęścia. - mówisz.

- Kto dał ci taką okropną radę? - śmieje się brunetka.

- Moja przyjaciółka. - uśmiechasz się. - To jak, meliska na uspokojenie? - zagadujesz.

- Podwójna! - odpowiada ci Majka i chwilę później siedzicie przy stole, pijąc gorące napoje. Wciąż ciężko było ci się pogodzić z przykrą możliwą diagnozą ginekolog. Ale w tym momencie odłożyłaś na bok własne zmartwienia. Przyjaciółka cię potrzebowała i to było w tym momencie najważniejsze.

~*~

wingspiker: Witam Was kochane, dość nietypowo bo we wtorek, ale od dzisiaj to będą standardowe dni. Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko ;) Tak jak i niektóre z Was się spodziewały przyszły tatuś pokazał swój charakterek i nie skakał z radości na wieść o potomku. Jednymi słowy namieszałam, ale to chyba norma w moim wykonaniu. Będzie teraz gorąco i wcale nie chodzi mi tutaj o temperaturę za oknem :P Nic więcej jednak Wam nie zdradzę, życzę miłego tygodnia!

Joan: Cześć wszystkim!:) Powracamy do was w nowe dni, od teraz w każdy wtorek nowe rozdziały. :) Jak widzicie, cały dzisiejszy rozdział poświęcony jest "Kubiakom", a dokładniej Mai, która przeżywa kłótnię z Michałem. Tutaj jeszcze wydarzy się tyle ciekawych rzeczy, że wolę już nic nie mówić. :P Bawcie się dobrze, wypoczywajcie i korzystajcie ze słoneczka ile się da!:) A do tego pamiętajcie, by każdemu z rodziny poświęcić chociaż chwilkę, dać coś od siebie. Nigdy nie wiemy, kiedy przyjdzie nam go pożegnać na zawsze... Do następnego! <3