#Dwadzieścia trzy.

#Iga:

- Robiłaś test? - zapytał, ściskając cię za dłonie.

- Tak. Tylko, że nie dał jednoznacznego wyniku. - odpowiedziałaś na jego pytanie.

- To znaczy? - no tak, zapomniałaś, że rozmawiasz z facetem.

- Jedna kreska nie była wyraźna, dlatego nie mam pewności. - wytłumaczyłaś mu i delikatnie się uśmiechnęłaś. - Michał, ja chciałabym, żeby to była prawda.

- Wiem, słoneczko. - objął cię, a ty od razu się w niego wtuliłaś. - Ja też. - szepnął, a te słowa kompletnie cię rozczuliły. Oddałabyś wszystko, by okazało się, że nosisz pod sercem owoc waszej miłości. Oddałabyś wszystko, by za jakiś czas mieć zachcianki, wpaść w szał dziecięcych zakupów, czy lamentowania nad coraz ciaśniejszymi ubraniami. Byłaś typem kobiety, której marzeniem był mały szkrab biegający po domu. Co prawda te pragnienie uwarunkowane było dość niemiłymi wspomnieniami z dzieciństwa, o których wiedzieli tylko twoi rodzice i Maja. Nigdy nie powiedziałaś o tym Michałowi, mimo, że wiele razy się do tego przymierzałaś. Teraz czułaś, że ta rozmowa jest już bliżej niż dalej.

- Myślę, że powinniśmy pojechać do lekarza. - oznajmił ci Łasko.

- Teraz? - zdziwiłaś się jego pośpiechem. Najwyraźniej komuś tutaj również udzielił się entuzjazm wobec twojego możliwego stanu błogosławionego.

- A co to za problem? - zapytał z uśmiechem i skradł ci całusa. Starałaś się nie cieszyć przedwcześnie, ale nie potrafiłaś nie wyobrażać sobie Michała w roli ojca. Przez głowę przemykało ci mnóstwo wyobrażonych sytuacji. Kiedy trzydzieści minut później znaleźliście się pod gabinetem lekarza byłaś totalnie zestresowana. Widząc mnóstwo ciężarnych kobiet nie potrafiłaś się nie uśmiechnąć.

- Michał, a co jeśli... - szepnęłaś, cały czas trzymając siatkarza za rękę.

- Kochanie, nie martw się na zapas. - odszepnął, składając pocałunek na twoim czole.

Chwilę potem pielęgniarka wywołała twoje nazwisko, co równało się temu, że nadeszła twoja kolej.

- Pamiętaj, że bez względu na wszystko cię kocham. - powiedział twój mężczyzna, a ty tylko kiwnęłaś głową, bo nie potrafiłaś wydobyć z siebie jakiegokolwiek słowa. Drżącymi rękoma otworzyłaś drzwi do gabinetu i ujrzałaś około czterdziestoletnią ginekolog, która z uśmiechem oczekiwała aż usiądziesz naprzeciw niej.

- Witam, pani Igo. - przywitała się i bez zbędnych słów zabrała się do przeprowadzania badania. - Proszę się nie denerwować. - zagadnęła tuż przed. Serce biło ci tak głośno, że prawdopodobnie słyszała to i pani lekarz i asystująca jej pielęgniarka. Kilka minut potem znów siedziałaś na krześle przy biurku doktor, oczekując na wynik. Gdyby nie zagadująca cię ginekolog, z pewnością zemdlałabyś przez ten stres. W końcu wróciła jej asystentka z wynikami. Kobieta szybko spojrzała na podany jej świstek papieru i pokiwała głową.

- Pani Kowalczyk, jak długo stara się pani o dziecko? - zapytała, patrząc ci w oczy.

- Około trzech miesięcy. - odpowiedziałaś drżącym głosem.

- Niestety, ale wynik jest negatywny. Ale bardzo proszę się nie załamywać. Muszę zadać pani jeszcze kilka pytań, proszę o dokładne odpowiedzi, dobrze? - poczułaś jak na twoje serce upada ogromny głaz, ściskający je boleśnie.

- Dobrze. - szepnęłaś, czując suchość w gardle.

- Czy pani cykl miesiączkowy jest nieregularny? I czy w ostatnim czasie miewała pani nudności, omdlewania?

- Owszem. - zastanawiałaś się, jakim cudem ta kobieta słyszy twoje odpowiedzi, bo wydawało ci się, że jedynie bezgłośnie poruszasz ustami.

- Jeżeli ma pani zamiar dalej starać się o dziecko i jeśli powiedzmy po dwóch miesiącach nie przyniesie to efektu, to proszę się do mnie zgłosić. A jeżeli wciąż będzie miała pani takie objawy i nie będą ustawać, to niech pani przyjdzie do mnie jak najszybciej. Badanie przy okazji wykryło pewną nieprawidłowość. Jednak nic nie jest potwierdzone, pani Kowalczyk. - powiedziała rzeczowym głosem. - Nalegam, aby przez najbliższy tydzień została pani w domu i odpoczywała.

- Pani doktor, proszę mi powiedzieć jaka to nieprawidłowość. - odpowiedziałaś niemalże od razu.

- Nic nie jest potwierdzone...

- Bardzo proszę. - dodałaś silniejszym głosem.

- Nie mamy jeszcze żadnego potwierdzenia i być może wcale tak nie jest. Pani Igo, możliwe, że nie może mieć pani dzieci. - wyjaśniła ci, a ty poczułaś zimny dreszcz na plecach. Spojrzałaś na nią z niedowierzaniem, zupełnie nie wiedząc jak zareagować. - Nic jeszcze nie jest pewne, niech pani się nie denerwuje. Proszę wypoczywać, wysypiać się, zrezygnować z ciężkiej pracy. Jeśli będzie się pani źle czuć, proszę zrobić wyniki krwi. Ale pod żadnym pozorem proszę się nie załamywać! Wszystko można wyleczyć. - dopowiedziała, starając się podnieść cię na duchu. Wystawiła ci tygodniowe zwolnienie lekarskie i pożegnała, dodając jeszcze kilka słów otuchy. Wyszłaś na korytarz i niemal od razu wpadłaś w ramiona Michała. Starałaś się hamować emocje, ale twój mózg wciąż przetwarzał słowa doktor, więc zaczęłaś płakać. Nie dałaś rady, nie potrafiłaś zdusić tego w sobie. Rozpłakałaś się kompletnie, a ukochany bez słowa zabrał cię z kliniki. Wsiedliście do samochodu i w szybkim tempie znaleźliście się w mieszkaniu, gdzie już nie hamowałaś się ani troszeczkę.

- Michał, ja... - kręciłaś głową zalewając się łzami. - Ja chyba jestem bezpłodna. - powtarzałaś w kółko, histerycznie płacząc, Łasko trzymał cię w ramionach, delikatnie kołysząc.

- Cichutko, słoneczko, nic nie jest potwierdzone. Wszystko będzie dobrze. Kocham cię bez względu na to. Zobaczysz, że jeszcze będziemy mieli gromadkę małych szkrabów. - słysząc jego słowa, twoje oczy jeszcze bardziej wypełniały się łzami. I tak wyglądała twoja szara rzeczywistość przez kolejne siedem dni. Z nikim nie rozmawiałaś, oprócz Michała. Nawet nie odpowiadałaś na sms-y, telefony Majki. Nie dopuszczałaś do siebie nikogo. Po prostu czułaś się kompletnie rozbita. Wszystkie twoje marzenia zostały brutalnie skreślone. Boże, dlaczego?

#Maja

Nie tylko ty byłaś zmordowana ostatnimi dniami. Widziałaś wyraźnie, że i Idze nie służyło pracowanie więcej, aniżeli doba posiadała w sobie godzin. Urlop jaki zarządziła Kowalczyk zdecydowanie służył wam obydwu. Choć musiałaś przyznać, że twoje jakże głupie domysły nie dawały ci spokoju, a Iga przestała się do ciebie odzywać z bliżej nieznanego ci powodu. Myślałaś, że może coś nie tak było  twoim telefonem, ale po kilku dniach spędzonych niemal samotnie postanowiłaś wreszcie odwiedzić Kowalczyk i dowiedzieć się co się z nią działo, bo chcąc nie chcąc lada dzień mieliście wyruszać w kierunku Gdańska.

 -Iga cholero jedna, dlaczego się nie odzywasz?-rzucasz jednak po chwili widząc niewyraźną minę przyjaciółki urywasz swoją wypowiedź.-Boże Iguś, coś się stało, mam rację?

 -Trudno to chyba ukryć.

 -Coś z Łasko?-pytasz na co ona stanowczo kręci głową- Więc o co chodzi? Dlaczego jesteś taka przybita?

 -Maja…-wzdycha ciężko- Ja nie wiem jak mam to powiedzieć.

 -Najlepiej prosto z mostu.-odpowiadasz jej

 -Ostatnio nie czułam się najlepiej co pewnie zauważyłaś.-mówi przyjaciółki spuszczając wzrok- Non stop kręciło mi się w głowie, miałam nudności, cały czas byłam zmęczona, a to są objawy dość jednoznaczne dla pewnego stanu. Zrobiłam test i nie dał on do końca jednoznacznej odpowiedzi bo jedna z kresek była niewyraźna. Naprawdę się ucieszyłam bo wiesz doskonale, że marzę o tym by być mamą, z resztą Michałowi też się to udzieliło. Poszłam do lekarza.-przełyka głośno ślinę- Tam wszelkie moje nadzieje zostały brutalnie rozwiane.-mówi, a jej głos zaczyna się załamywać- Maja, ja nie mogę mieć dzieci, rozumiesz? Nigdy nie będę matką. Nie dam Michałowi synka o którym marzy każdy facet.-zaczyna chlipać

 -Ale to pewne?-pytasz zszokowana obejmując przyjaciółkę

 -Jeszcze nie.-pociąga żałośnie nosem

 -Zobaczysz jeszcze zostaniesz mamą i będziecie mieć z Michałem gromadkę małych Łasków biegających po domu.-starasz się ją pocieszać

 -A co jeśli nie?-chlipie

 -Iguś trzeba być dobrej myśli, będzie dobrze, mówię ci to.-przytulasz ją- Nawet jeśli nie możesz mieć dzieci to jestem pewna, że Michał będzie cię tak samo kochał. Z resztą przecież są różne metody, to da się przecież leczyć, a jeśli nie to przecież istnieje.. adopcja.-mówisz

 -Ja nie umiem sobie z tym poradzić.-kręci głową

 -Na razie tak jest, ale zobaczysz kochana, jeszcze będziecie z Michałem rodzicami.-uśmiechasz się delikatnie

 -Tak myślisz?-pyta cicho

 -Jestem tego pewna.-spoglądasz na nią- Jesteś najlepszą i najbardziej odpowiedzialną kandydatką do tej roli jaką znam.

 -Przepraszam, że się nie odzywałam, ale musiałam to sobie jakoś ułożyć, co chyba marnie mi poszło.

 -Nie masz za co, przecież rozumiem.-odpowiadasz jej- W takim wypadku do Gdańska rozumiem jadę sama?

 -Nie, obiecaliśmy ci, że ci potowarzyszmy tak samo jak Michał obiecał Kubiakowi, że będzie, więc nie będziemy zmieniać planów i izolować się od całego świata.

Siedzisz u Igi do czasu aż w mieszkaniu nie pojawi się jej ukochany. Wtedy następuje zmiana warty, a ty w drodze powrotnej do domu wpadasz po drobne zakupy do spożywczaka. Przez dłuższą chwilę zatrzymujesz się przed apteką zastanawiając się nad kupnem tego co w końcu potwierdzi bądź też zaprzeczy twoim chorym domysłom. Ostatecznie odwodzisz się do tej myśli i pośpiesznie wracasz do mieszkania. Rozpakowujesz zakupione rzeczy i przez blisko godzinę rozmawiasz z Kubiakiem nie mogącym się doczekać twojego przyjazdu do trójmiasta. Standardowo już wieczorem ledwo wmuszasz w siebie jedzenie, które ostatnimi dniami powoduje u ciebie odruchy wymiotne. Gdy wstajesz rano w zasadzie nie jest lepiej bo mdłości zdecydowanie się nasilają i utrzymują niemal do południa, któryś dzień  rzędu. Czujesz się tak potwornie, że zaczynasz się skłaniać do zawitania w aptece. Jakimś cudem opuszczasz mieszkanie i chwilę później stoisz przed półką z testami ciążowymi. Bierzesz dwa i pośpiesznie zmierzasz do kasy. Płacisz za zakupy, które wrzucasz do torebki i wracasz do domu. Od razu kierujesz się do łazienki i postępujesz zgodnie z instrukcją opisaną w instrukcji załączonej do testu. Wykonujesz dwa za jednym zamachem. Następne dziesięć minut jest jednymi z najdłuższych w twoim życiu. Każda kolejna minuta zdaje ci się ciągnąć w nieskończoność. Dosłownie co sekundę sprawdzasz zegarek. Jesteś tak zdenerwowana ,że wydaje ci się, że zaraz zemdlejesz. Gdy wyczekanie dziesięć minut w końcu mija w duchu modlisz się by wynik był negatywny. Bierzesz głęboki wdech i spoglądasz na jeden z nich. I co widzisz? Widzisz wyraźne dwie kreski. Dwie kreski oznajmiające nic innego jak to, że jesteś w ciąży. W pierwszej chwili nie wierzysz w to co widzisz. Wydaje ci się to być jakimś absolutnym żartem. Dla pewności sprawdzasz drugi test żyjąc przez chwilę jakże złudna nadzieją, że to była pomyłka. Jednak twoje nadzieje zostają rozwiane w jednej chwili. Jesteś w ciąży. Nosisz w sobie dziecko twoje i Michała. Nie wiesz czy masz płakać czy się cieszyć. Nie wiesz czy krzyczeć ze złości czy płakać z bezradności. Nie planowałaś być matką, na pewno nie teraz. Ostatnie czego pragnęłaś w tym momencie to ciąża. Nie byłaś zupełnie gotowa na to by być matką. Byłaś ostatnią osobą, która do tego by się nadawała.

 -Majuś, wszystko w porządku?-pyta cię Iga kiedy nazajutrz wraz z Łasko zjawiają się w twoich skromnych progach o poranku

 -W najlepszym.-odpowiadasz wymuszając uśmiech choć tak naprawdę byłaś zupełnie przerażona i spanikowana przez wiadomość jaka spadła na ciebie dnia wczorajszego jak grom z jasnego nieba.

 -Na pewno?-mierzyła cię wzrokiem przyjaciółka przed którą zdecydowanie trudno było ci ukryć swoje roztargnienie

 -Po prostu ktoś tu tęskni za Kubiaczkiem.-wtrąca Michał

 -To też.-przytakujesz mu-Nie wyspałam  się, to wszystko.-odpowiadasz zbywając ją, a już po chwili we troje gnacie w kierunku Gdańska. Musisz przyznać, że ponad sześciogodzinna droga była dla ciebie katorgą. Nie dość, że pękała ci głowa to mdłości dawały o sobie znać i o mało co nie zwróciłabyś tej kanapki, którą spożyłaś rankiem na tapicerkę samochodu Łasko. Na szczęście twoi towarzysze nie byli zbyt rozmowni z wiadomego powodu i mogłaś w spokoju siedzieć z tyłu modląc się w duchu by wreszcie na waszym horyzoncie pojawiła się zielona tabliczka oznajmująca, że jesteście już w Gdańsku. Jakimś cudem udało ci się przysnąć i obudził cię dopiero głos przyjaciółki oznajmujący, że jesteście już na miejscu. Ukochany Igi jak prawdziwy gentleman pomaga ci z walizką zanosząc ją pod sam pokój, który miałaś zajmować po czym runęłaś jak długa na wielkie łóżko. Najchętniej nie ruszałabyś się z tego miejsca co najmniej do jutrzejszego meczu.

 -Idziesz z nami przejść się na kawę?-słyszysz pytanie przyjaciółki

 -Idźcie sami.-odpowiadasz jej

 -Ty bez kawy?-patrzy na ciebie zszokowana

 -Pójdę się przejść, z resztą nie chcę wam przeszkadzać.-odpowiadasz na co ona kiwa głową i opuszcza twoje lokum. Ty po chwili również wychodzisz by po chwili spacerować linią brzegową bałtyckiego morza biorąc głębokie hausty świeżego, morskiego powietrza. Po dłuższej chwili spaceru usiadasz na piasku podziwiając przepiękny zachód słońca jaki miał właśnie miejsce.

 -Lepiej nie można zakończyć dnia, zachód słońca nad morzem i piękna kobieta obok.-słyszysz nagle doskonale ci znany męski głos

 -Michał!-wydajesz z siebie piskliwy okrzyk po czym lądujesz w ramionach szatyna spragnione gonie mniej od ciebie twojej bliskości.

 -Nie mogłem się doczekać aż cię zobaczę.-mówi szeroko się uśmiechając

 -Mówiłeś mi to średnio kilka razy dziennie, nie dało się tego nie domyślić.-chichoczesz

 -Po kilku tygodniach spędzonych w towarzystwie samych facetów uwierz, że stęskniłem się za tobą jak głupi!-patrzy na ciebie- Wszystko w porządku?

 -Dlaczego pytasz?-mrużysz oczy

 -Nie wiem, jakoś tak.-wzrusza ramionami

 -Jestem troszkę zmęczona po podróży no i ostatnio w pracy miałam urwanie głowy.

 -Trzeba było zostać w domu.-odpowiada z troską w głosie

 -Nie mogłam przegapić okazji do zobaczenie cię w akcji, z resztą jak byś sobie poradził bez swojej największej fanki na trybunach Miśku?-uśmiechasz się

 -Podejrzewam, że wcale.-odpowiada przeszywając cię tym swoim lazurowym spojrzeniem- Niech te mistrzostwa Europy szybko się kończą.

 -A to niby czemu?-pytasz nieprzerwanie tocząc z nim wymianę spojrzeń

 -Bo już dłużej bez ciebie nie wytrzymam.-odpowiada- Budzenie się koło ciebie jest zdecydowanie przyjemniejszą rzeczą niż widzenie dzień w dzień tych samych gęb i zapieprzanie na hali kilkaset kilometrów od Jastrzębia.

 -Od kiedy zrobiłeś się takim domatorem?

 -Odtąd odkąd czeka tam na mnie pewna niesamowicie seksowna szatynka.-rusza zabawnie brwiami co przyprawia cię o śmiech ,a po chwili czujesz smak jego ust na swoich wyraźnie spragnionych twojej bliskości i czułości.

Kiedy spacerujecie obydwoje po plaży cały czas zastanawiasz się jak i kiedy mu powiedzieć o ciąży. Zastanawiasz się jak on zareaguje tą wiadomość, jak bardzo się wkurzy lub też ucieszy. Kompletnie nie masz pojęcia jak mu to przekazać bo masz dziwne przeczucie, że jego reakcja na tą wieść będzie nie gorsza aniżeli twoja…

~*~ 

Joan: Witam was kochane. :) Mamy małe opóźnienie spowodowane naszymi wyjazdami, ale już powinno być okej. :) W dzisiejszym rozdziale mieszanka wybuchowa, u obu dziewczyn. :D Zaczyna być ciekawie i już na długi czas tak pozostanie. Mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze nas czyta, bo z każdym rozdziałem liczba komentarzy i opinii drastycznie się zmniejsza. :C Myślę, że to może wynik tego, iż mamy wakacje i dużo z was wyjeżdża. Nie mylę się, prawda? :P To tyle ode mnie, idę czekać aż moje źrenice w końcu wrócą do normalnych rozmiarów i przestanie mnie boleć głowa bo badaniu u okulisty. :C Do następnego! <3

wingspiker: Witam Was moje drogie po krótkiej przerwie! Wracam do Was z naładowanymi akumulatorami z ogromną ilością energii i nie mniejszą opalenizną :P Tak jak mówiłyśmy, na próżno szukać u nas wiecznej sielanki, zaczyna się dziać i to jak! Kto nas zna, a w szczególności mnie, wie doskonale, że my nie damy się Wam nudzić, co to to nie! Ja również, tak jak i Joan, mam nadzieję, że jeszcze ktokolwiek czyta perypetie tej czwórki bo nie ukrywam, pisze nam się to wyśmienicie c: Nie będę Was dłużej zanudzać i tym podobne. Miłego tygodnia!