#Czterdzieści osiem.

#Maja

  Czas mijał nieubłaganie. Z kolejnych dni robiły się tygodni, a z tych miesiące. Nim się spostrzegłaś przybrałaś rozmiar sporej ciężarówki, przynajmniej we własnej ocenie, a także przekroczyłaś próg dziewiątego miesiąca. Co za tym szło byłaś zwarta i gotowa na wszelakie wydarzenia jakie mogła zafundować wasza pociecha, która również wedle zapewnień pani ginekolog była gotowa by pojawić się w waszym życiu. W zasadzie odkąd powitał was miesiąc luty Michał chodził tak zestresowany, iż poważnie zaczynałaś się zastanawiać czy wytrzyma bez zawału do marca. Nie było chyba minuty w waszym życiu by nie spytał cię czy aby na pewno wszystko w porządku. W porównaniu z nim byłaś oazą spokoju, naprawdę. Już tym bardziej, że z każdym kolejnym dniem, co raz bardziej wariował. Był koniec lutego, a ty byłaś na skraju powstrzymania się od dania mu w twarz. Momentami tak cię wkurzał, iż w duchu błagałaś Polę, żeby dłużej nie kazała ci tego wysłuchiwać.

 -Wiem o co chcesz spytać i nie polecam ci tego, inaczej dostaniesz w twarz, nie żartuję.-mówisz kiedy wchodzisz do łazienki i zastajesz tam golącego się Kubiaka, a ty sama sięgasz po szczoteczkę do zębów i siadasz na brzegu wanny szorując zęby

 -Jak zwykle miła z rana.-wtrąca rozbawiony

 -Po prostu mam cię już dość.-warczysz

 -Przykro mi skarbie, szybko się mnie nie pozbędziesz.

 -Trzeba było iść do zakonu, chociaż nie czułabym się jak chodzący walce gotowy do mordu.-jęczysz

 -I kto by cię do niego przyjął? Takich zdeprawowanych gorących szatynek nie przyjmują.-szczerzy się

 -Ty coś musisz chcieć skoro jesteś taki milusi Misiu.-mierzysz go wzrokiem- Och, niech zgadnę, Łasko chce jutro wpaść na opijanie twojej starości?

 -Hej, jestem od ciebie starszy tylko kilka miesięcy kobieto.-zauważa- No tak jakby.-uśmiecha się uroczo- Oczywiście jeśli nie masz nic przeciwko.

 -Jak chcesz.-wzruszasz ramionami dokańczając mycie zębów i myjąc twarz uprzednio nieco przesuwając Kubiaka. Gdy kończysz te czynności on nagle cię obejmuje.

 -Nie złość się już księżniczko.-trąca swoimi nosem twój- Już bliżej jak dalej.

 -Wiem to Michał, ale ja już naprawdę nie mogę.-wzdychasz- Wszystko i wszyscy na czele z tobą mnie denerwują, a do tego czuję się jakbym za chwilę miała się rozsypać. Do tego wszystko mnie boli i czuję się jak ogromny potwór.-krzywisz się opierając głowę o jego tors- Mam dość.-mówisz ciszej

 -Wiem skarbie.-odpowiada ci równie cicho- Jeszcze tylko chwilka, damy radę.-mówi po czym całuje cię w czubek głowy.

Byłaś wdzięczna niebiosom, że obdarzyły cię tak wyrozumiałym facetem. Może i cię niemiłosiernie denerwował, ale jak mało kto miał do ciebie cały ogrom cierpliwości. Byłaś pełna podziwu, iż tak radził sobie z twoimi kryzysami i humorkami. Gdybyś była na jego miejscu chyba już dawno byś załatwiła sobie izolatkę. Chociaż może waszej dwójce by się przydała. Michał cię nieco uspokoił, ale uczucie to trwało niespełna cztery godziny. Tegoż samego dnia odbyliście jeszcze jedną, jak nie ostatnią wizytę u pani doktor. Jak się dowiedzieliście cię, wedle jej prognoz nie powinnaś urodzić po terminie. Ba, pani ginekolog wywróżyła ci, iż nie dotrwasz nawet do piątego marca. Tym sposobem lada dzień mogliście zostać rodzicami, a w oczach Michała dostrzegłaś kompletną panikę. Nie chciałaś sobie wyobrażać, co zrobi, gdy faktycznie tak chwila nastąpi. Z całą pewnością to ty, będziesz musiała uspokajać jego.

 -Ani słowa.-cedzisz przez usta, gdy wychodzicie z gabinetu pani doktor, a on jedynie marszczy brwi. W ciszy wracacie do domu. Jesteś tak niespokojna, że nie potrafisz wysiedzieć przez pięć minut na miejscu. Widzisz, że i Kubiakowi udzieliła się ta atmosfera bo również krąży po mieszkaniu jak skołowany. -Tylko nie zejdź na zawał bo Łasko nie będzie miał z kim libacji uprawiać.-śmiejesz się, a on mierzy cię wzrokiem.

 -Co mnie obchodzi przygłupi Łasko, skoro zaraz możesz zacząć rodzić?-pyta z całkowitą powagą

 -Uspokój się Kubiak bo panikujesz bardziej niż ja.-ganisz go- No chyba tego nie unikniemy, ja wiecznie nie zamierzam chodzić z brzuchem, a twoje sylwestrowe libacje nie mogą pójść na marne.-dodajesz- Uspokój się albo śpisz na kanapie głupku.

Udało ci się go względnie uspokoić bo nie patrzył na ciebie wzrokiem jakbyś była ofiarą, co najmniej potrącenia przez starszą panią na rowerze i nie chodziło jak głupi po mieszkaniu bez większego celu. Mimo to siedział jak na szpilkach i co chwila spoglądał w twoim kierunku jak gdyby upewniając się, że to jeszcze nie teraz. Tak właśnie upłynął wam wieczór. O dziwo noc przespałaś niemal w całości, co ostatni raz zdarzyło ci się chyba dobre pół roku temu. Na tym twoje dobre samopoczucie się skończyło, bo gdy wstałaś poczułaś się jak przejechana przez walec z bólem pleców. Dzień jak, co dzień. Widząc, iż Kubiak wciąż pogrążony był w śnie udałaś się z tajną misją do salonu. Był dzisiaj w końcu dwudziesty trzeci dzień lutego, a co za tym szło, twój mężczyzna starzał się o cały rok. W zasadzie ledwie zdążyłaś dotrzeć do salonu, a w progu sypialni pojawił się rozespany szatyn. Uśmiechnęłaś się na jego widok, a on wciąż tajemniczo mierzył cię wzrokiem.

 -Wszystkiego najlepszego mój ulubiony dwudziestosześcioletni przewrażliwiony i wkurzający Kubiaku.-mówisz kiedy do ciebie podchodzi i wręczasz mu drobny podarek. Dość dobitnie dawał ci do zrozumienia, że nie wymaga od ciebie żadnego prezentu, ale widziałaś w jego oczach, że cieszył się jak dziecko rozpakowując prezent, a także widząc co to jest. Nie szarpałaś się na wspaniałe podarki, nie byłaś za bardzo w stanie na takie gesty. Stwierdziłaś, że seria książek ulubionego autora kryminałów powinna go zaspokoić. W zasadzie to się nie myliłaś.

  W spokoju zjedliście śniadanie, chociaż ty niewiele zjadłaś, co było dość dziwne. Nie czułaś się na siłach żeby w ogóle próbować wmuszać w siebie jakiekolwiek ilości jedzenia. Po posiłku Kubiak wybywa na dwugodzinny trening, a ty bez większych chęci do życia telefonujesz do przyjaciółki. Odbywacie zdecydowanie za długą rozmowę, bo niedługo po jej zakończeniu do mieszkania wpada dzisiejszy solenizant. Przez dłuższą chwilę waha się, czy aby nie odwołać odwiedzin Michała i Igi z racji twojej dzisiejszej nie najlepszej dyspozycji, ale ostatecznie daje się przekonać. Po ogarnięciu wspólnymi siłami mieszkania w okolicach godziny szesnastej w waszych drzwiach pojawiają się goście. Jesteś dzisiaj taka otępiała, że nie bardzo skupiasz się na tym, co mówią. W zasadzie jesteś obecna tylko ciałem. Siedzisz obok Michała wsparta o jego ramię zastanawiając się kiedy ten dzień się skończy. Może nie mówisz na głos o swoim złym samopoczuciu, ale wszyscy dookoła muszą to dostrzegać i dość szybko się zmywają. O dziwo cała impreza skończyła się wyjątkowo kulturalnie w zasadzie bez większych alkoholowych ekscesów.

  Po wyjściu Michała i Igi kręcisz się niespokojnie po mieszkaniu i zatrzymujesz się przed pokojem waszej pociechy, a wtedy twoja ręka mimowolnie wędruje na brzuch. Lada dzień miała być z wami, wciąż nie mogłaś w to uwierzyć. Po niespełna kilku minutach musiałaś chyba tą wiadomość przyjąć o wiele szybciej do wiadomości aniżeli planowałaś. Najpierw poczułaś delikatny skurcz, a potem kolejny, tyle, że o większym natężeniu. Nie minęła sekunda, a wpadłaś w totalną panikę.

 -Michał?-rzucasz nieco głośniej

 -No?-odpowiada wciąż leżąc na kanapie

 -To chyba już.-przełykasz głośno ślinę

 -Co?-pyta

 -Rodzę kretynie!-krzyczysz, a on w jednej chwili zrywa się z kanapy i jest przy tobie

 -Już?-rzuca spanikowany- Kurwa, to sobie wybrała chwilę, wyczucie czasu jak wujek Łasko.-mówi podenerwowany po czym biegiem gna w kierunku sypialni, a ty kulisz się pod wpływem kolejnego skurczu. -Ale jesteś pewna?-dopytuje

 -Nie, jaja sobie robię.-warczysz, a po chwili aż jęczysz z bólu.

 -Boże, tylko bez paniki, spokojnie.

 -Jedyną osobą, która tu panikuje jesteś ty, a to ja rodzę.-mówisz zła, czym pobudzasz go do działania. Nie mija dziesięć minut, a jesteście już w szpitalu. Jeszcze chyba nigdy nie widziałaś go tak zdenerwowanego. Z resztą z tobą nie było lepiej. Ból się nasilał, a ty miałaś wrażenie, że za chwilę eksplodujesz. Miałaś łzy w oczach, a do tego momentami wyłaś z bólu. Po szybkim badaniu usg twoja pani doktor natychmiast oddelegowała cię na salę porodową. Zaczęło się więc to, czego tak bardzo się obawiałaś.

 -No to zaczynamy.-mówi doktor prowadząca twoją ciążę- Proszę się odprężyć, wziąć głęboki oddech i zacząć przeć.

 -Odprężyć?!-kpisz, a po chwili twoje całe ciało przeszywa okropny ból. W tej chwili stwierdziłaś, że wasza córka będzie jedynaczką bo takiego bólu nie życzyłabyś chyba najgorszemu wrogowi. W myślach wymyślałaś też Kubiaka, choć przecież nie był temu winny. Wtedy nie myślałaś zbyt racjonalnie.

 -Wiem, że jest pani zmęczona, ale już naprawdę niewiele zostało.-dodaje ci otuchy położna- Jeszcze raz, góra dwa. Mam zawołać tatę?

 -O nie, jeszcze jego tu brakuje.-warczysz po czym resztkami sił krzycząc tak, że słyszało cię chyba pół Jastrzębia wykonujesz polecenia pielęgniarki. Byłaś okropnie wyczerpana. Z całą pewnością, gdyby nie potworne skurcze to byś zasnęła wycieńczenia. Byłaś wpół przytomna. Wydawało ci się, że trwa to już kilka godzin, a minęło dopiero dwie godziny z hakiem.

 -Przysięgam, to ostatni raz i już będzie po wszystkim.-motywuje cię w dalszym ciągu do działania kobieta. Jesteś tak wykończona, że nie masz nawet siły krzyczeć z bólu. Nie masz zielonego pojęcia skąd bierzesz siłę by zrobić to, o co cię prosi. Robisz to dusząc w sobie łkanie spowodowane nadmiernym bólem. Jesteś tak cholernie skonana, że nawet oddychanie jest dość trudną czynnością. Skonana, ale okropnie szczęśliwa. Dlaczego? Bo w niemal tej samej chwili słyszysz płacz dziecka. Mimowolnie łzy zaczynają płynąć po twoich policzkach. Tym bardziej nie potrafisz powstrzymać ich w chwili, gdy pielęgniarka podaje ci twoje maleństwo. Totalnie się rozklejasz. Nie zauważasz nawet z tego wszystkiego kiedy Michał pojawia się obok ciebie i całuje cię w czoło.

 -Byłaś okropnie dzielna słoneczko.-szepcze ci do ucha- O mój Boże. Ona jest taka cudowna.-mówi przejęty patrząc na waszą córkę- Tak bardzo cię kocham Maja.

 -No to wszystkiego najlepszego tatusiu.-odpowiadasz mu cicho z uśmiechem, a on jeszcze raz cię całuje.

 -To najlepszy prezent jaki kiedykolwiek dostałem.-śmieje się cicho- Dziękuję.-patrzy ja urzeczony na waszą pociechę- Mogę?-pyta niepewnie po chwili, a ty kiwasz jedynie głową i rozpływasz się nad tym widokiem.-Na pewno nic jej nie zrobię? Ona jest taka mała.

 -Na pewno.-przytakujesz- Przyzwyczajaj się tatusiu, że będziemy tak biegać codziennie kilkanaście razy w dzień i w nocy.-dodajesz- Z resztą z tego, co wiem to nie należy wcale do najmniejszych jeśli już o tym mowa.

 -Urodzeni dwudziestego trzeciego lutego tak mają.-szczerzy się- Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo was kocham i jak szczęśliwym człowiekiem mnie dzisiaj uczyniłaś.-uśmiecha się najpiękniej jak tylko potrafi, a ty choć była skonana to byłaś w tej chwili najszczęśliwszą kobietą na świecie.

  Patrzysz na tą mała kruszynkę i wciąż nie wierzysz, że jest już wami. Zostaliście rodzicami. To wciąż było dla ciebie kompletną abstrakcją. Jednak im dłużej na nią patrzyłaś, tym bardziej się w niej zakochiwałaś. Warto było tyle wycierpieć. Nie tylko dzisiaj. Ona była dla was najlepszą nagrodą za to wszystko.

#Iga:

Sama nie wiedziałaś gdzie podziały się te dni, które dopiero co przeżywałaś. Czas najwyraźniej nieźle się bawił, pędząc jak szalony. Z każdym dniem twoje obawy wzmagały się jeszcze bardziej. Przecież dopiero co były święta, styczeń, luty, a już za pasem był marzec. Przestałaś dbać o pozory i marudziłaś Michałowi dwadzieścia cztery godziny na dobę.

- O zapomniałabym, mam jutro wizytę u lekarza. - powiedziałaś podczas obiadu.

- Może w końcu dowiemy się kto się tam chowa. - wskazał na twój pokaźnych rozmiarów brzuch.

- To nie jest śmieszne, noszę dwa małe wstydnisie. Mogłyby chociaż raz pokazać podczas badania swoje narządy. - westchnęłaś.

- Mam przeczucie. To dwójka chłopców. - odparł z uśmiechem na twarzy.

- Zapomnij, tatuś. Ja wiem lepiej i to są dwie babeczki. - pogroziłaś mu palcem.

- Tylko żeby rude się nie urodziły. - mruknął, a widząc twoją minę wyszczerzył się głupio.

- Miejmy nadzieję, że inteligencję będą miały po matce, bo ojciec to szkoda gadać. - fuknęłaś obrażona.

- I będą biegały takie małe rude pracusie.

- Jeszcze jedno słowo, a śpisz na wycieraczce. - zgromiłaś go wzrokiem.

- Nie denerwuj się, kochanie, spokojnie ,oddychaj, jeszcze dwa miesiące. - posłał ci szarmancki uśmiech.

- Za to Majce niewiele, mówiła mi ostatnio, że Kubiak totalnie zwariował i denerwuje się gorzej niż ona. - zaśmiałaś się. - Ale u nas wystarczy, że ja odchodzę od zmysłów, ty lepiej nie rób żadnych głupot.

- Tak jest. Pamiętasz o tym, że dziś wybywamy? - dodał.

- Co? - zdziwiłaś się. Nie przypominałaś sobie o żadnym wyjściu.

- No jak to, przecież Kubiak dziś ma urodziny. Trzeba odwiedzić tego staruszka zanim się rozsypie. - no tak. Jak mogłaś zapomnieć. Wielebny Michał kończy dwudzieste szóste urodziny. Nie ma co dziwić się, że Łasko tak bardzo na to czeka. Zastanawiałaś się tylko, czy szykuje się powtórka z Sylwestra, czy w końcu dojdzie do jakiegoś kulturalnego spotkania.

- Twój dzisiejszy przydział to lampka wina, ewentualnie piwo. - uśmiechnęłaś się do niego zawadiacko.

- Przepraszam bardzo, ale ja się na nic takiego nie zgadzałem. To nie zależy ode mnie, a skoro solenizant stawia... - zaczął.

- To twój ostatni raz przed narodzinami dzieci. - mruknęłaś.

- Dobrze, jak sobie pani życzy. - wstał i objął cię ramieniem. - Z resztą, szybko to załatwimy, bo z tego co zdążył mi przekazać Kubiak, Majka jest już na granicy.

- Chyba granicy wytrzymałości z tym patałachem. - prychnęłaś. Swoją drogą dobrze, że mieliście zaplanowaną wizytę u Kubiaków, bo ostatnimi czasy Majka jest centrum twojej ciążowej wiedzy. W duchu dziękowałaś przyjmującemu za to, że spłodził Polę wcześniej od atakującego. Może brzmi to zabawnie, tudzież dziwnie, ale dzięki temu miałaś idealnie zobrazowane co cię czeka w najbliższej przyszłości. Miałaś tylko nadzieję, że Łasko nie zacznie brać przykładu z kolegi z klubu. Mogłoby to doprowadzić do całkowitej zagłady w Jastrzębiu. W końcu kobieta w ciąży i facet w stanie ogólnego poruszenia to nie jest zbyt dobre połączenie.

O dziwo wizyta u Majki i Michała przebiegła wyjątkowo spokojnie. Może dlatego, że twoja przyjaciółka faktycznie była już w stanie bliskim rozwiązania, więc nie chcieliście ich długo męczyć swoją obecnością.

- Widzę, że już bliżej niż dalej. - powiedziałaś uśmiechając się.

- Kochana, szacuję, że dzień dwa i po mnie. Ja się aż tak nie boję, bardziej denerwuję się tym, czy ten o - wskazuje na Kubiaka wręczającego piwo twojemu ukochanemu - przeżyje, jeśli powiem mu, że to już. - parsknęła śmiechem.

- Chyba czas odseparować ich od siebie, bo jak mi Łasko zacznie tak marudzić... - zaczęłaś.

- A ja słyszałam ciche pogłoski, że w tym związku to pani domu okazała się tą marudzącą. - wyszczerzyła się.

- Nie mów, że już się wam tym pochwalił? - zdziwiłaś się. - Dziś śpi na hali, w samochodzie, gdziekolwiek, ale nie w mieszkaniu.

- Oj przestań, jeszcze ci się przyda, jak butów nie będziesz mogła założyć. - zaśmiała się.

- Już wystarczy, że dziś zastanawiał się nad tym, czy nasze dzieci będą rude.

- Mój człowiek. Oj Iguś, wszystko na spokojnie, może jednak odziedziczą po ojcu kolor włosów?

- Mam nadzieję, że tylko to. - westchnęłaś. Spojrzałaś na Łasko. No tak, w otoczeniu Kubiaka czuł się jak ryba w wodzie. Byli tak pochłonięci rozmową, oczywiście o siatkówce, że z pewnością jeśli zaczęłybyście ich obgadywać prawdopodobnie nie zrobiłoby to na nich większego wrażenia. Ba, o ile by to w ogóle usłyszeli i przetworzyli.

Po godzinie usunęliście się z lokum Kubiaków. Dłuższe męczenie Mai nie miało sensu, już sama zaczynałaś rozumieć jak czasami wszystko może wkurzać. Wieczór minął wam jak zwykle bez rewelacji. W obecnym czasie prawie każdy tak wyglądał, może dlatego, że ostatnio zrobiłaś się strasznie senna. A poza tym, kręgosłup dawał ci nieźle w kość, więc zazwyczaj wylegiwałaś się w łóżku.

Następnego dnia miałaś umówioną wizytę u lekarza. Wiedziałaś, że Michał nie może być tam z tobą, bo ma trening, a mimo to wciąż miałaś nadzieję, że jakoś uda mu się wyrwać.

- Nie dasz rady zerwać się z dzisiejszego treningu, no nie? - mruknęłaś do zaspanego Łasko.

- Wiesz, że naprawdę chciałbym.. - zaczął nerwowo.

- Tak, tak, wiem. W sobotę mecz. - westchnęłaś.

Tak więc atakujący pojechał wylewać siódme poty na treningu, a ty wyruszyłaś do przychodni. Jakiś czas spędziłaś w poczekalni, gdzie wymieniłaś parę informacji z innymi ciężarnymi. W końcu każda kobieta w ciąży to teraz dla ciebie przyjaciółka. W końcu przyszła twoja kolej i wślizgnęłaś się do jasnego gabinetu młodej pani doktor.

- Witam pani Kowalczyk. I jak tam się macie? - uśmiechnęła się na powitanie.

- W sumie to.. -zaczęłaś i nie zdążyłaś skończyć, bo nagle ktoś zapukał do drzwi. Nie minęła chwila, a zobaczyłaś... Łasko. Nagle zachciało ci się śmiać. Siatkarz w gabinecie ginekologa wyglądał jak wyjęty z jakiejś komedii. Nie miałaś czasu by go nawet spytać jakim cudem się tutaj znalazł, bo zaraz leżałaś na kozetce i z zapartym tchem wpatrywałaś się w ekran, gdzie mogłaś śledzić ruchy bliźniaków.

- No i co my tu mamy. Jest dziewczynka... i chłopczyk. - powiedziała doktor.

- Naprawdę? - zdziwiłaś się i spojrzałaś na Michała. Ostatnio widziałaś go tak rozpromienionego podczas wakacji, gdzie dał popis wokalny z Kubiakiem na balkonie w hotelu.

- No to wychodzi na to, że będzie baletnica i siatkarz. - zaśmiałaś się podczas drogi powrotnej.

- Najważniejsze, żeby były zdrowe. I zawsze może być siatkarka i siatkarz.

- Zapomnij, kochany. W ogóle jakim cudem się tam znalazłeś? - zapytałaś.

- Ano właśnie. Majka wczoraj urodziła.

- Majka urodziła?! Matko, trzeba ją odwiedzić! Ale co to ma do ciebie?

- Kubiak dostał dziś wychodne, więc ja też poświeciłem oczyma i popędziłem do ciebie. - odparł wyraźnie uradowany.

- Urodzony kombinator. - zaśmiałaś się.

- Ale twój.

- Fakt. Mój. - dodałaś. No ładnie. Wychodzi na to, że zostałaś "ciocią". A do tego nadszedł czas, kiedy w końcu możesz z Michałem męczyć się nad wyborem imion dla dzieci. I jakoś lekko ci było na sercu. Ciekawe czemu? 

~*~

wingspiker: Witam w piątek i w ferii początek! (No przynajmniej u nas :P) Przepraszam za tygodniową obsuwę, obydwie miałyśmy sporo na głowie i po prostu nie było mowy o pisaniu. W rozdziale się dzieje, troszeczkę nadgoniłyśmy z akcją i tym oto sposobem mamy na świecie małą pannę Kubiak, a także oczekujemy na parkę małych Łasków! Słodyczy nie ma końca! :D Miłego weekendu, ja zmykam się pakować na tydzień białego szaleństwa! Ahoj!

Joan: Cześć kochane! Ja do was piszę z wyprzedzeniem, ponieważ jutro mam konkurs i natłok zajęć. Dobrze, że Caro panuje nad tym wszystkim, to ona jest tutaj głównodowodzącą. Powiem wam, że bez niej ten blog nie trzymałby się tak dobrze, jak teraz. :D Także, chwalmy Karolinę! Co do rozdziału, Majka urodziła, Iga coraz bliżej, prawdziwe baby boom! Miłych ferii tym, którzy razem ze mną je zaczynają. <3